De jongens van Duindorp

steeds in de hal zit. Jan raakt met hem aan ’t praten. Hij heet meneer De Moor.

„Waarom bent u aldoor hier in huis?” informeert Jan.

„Wel jongen, ik moet rust houden van de dokter. En in ieder geval ben ik toch in Duindorp en profiteer van de zeelucht.”

Meneer De Moor ziet er helemaal niet naar uit, dat hij rust nodig heeft. Jan vindt hem juist een toonbeeld van kracht en gezondheid. Het schijnt hem dan ook niet aan goede trek te ontbreken. Hij drinkt, terwijl Jan zo’n poosje bij hem zit, verscheidene glaasjes likeur en andere sterke dranken. Daarbij rookt hij sigaret na sigaret. Hij onthaalt Jan ook wel op iets lekkers.

„Hebt u de prinses al gezien?” vraagt Jan.

„Zeker,” antwoordt meneer De Moor, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was.

„O, vertelt u me eens, hoe ze er uitziet!”

„Een heel eenvoudige dame,” zegt meneer De Moor.

„Heeft ze iets tegen u gezegd?”

„Nee, ze heeft alleen maar even geglimlacht in ’t voorbijgaan.”

„Maar ze heeft ontzettend veel juwelen, hè?” vraagt Jan verder.

„Ja, dat heb ik gehoord. Maar ik heb er nog weinig van gezien.”

Meneer De Moor schijnt zo’n prinses niet als iets belangrijks te beschouwen. En naarmate hij meer vertelt. kan Jan dat beter begrijpen. Meneer De Moor heeft door heel de wereld rondgezworven. Hij is met

149