De jongens van Duindorp

prinsessen nooit iets doen. Zelfs het kleinste werkje laten ze door een hofdame of een lakei verrichten. En of meneer Geerling de prinses zelf heeft gesproken?

„O ja, al enige malen,” vertelt de hotelhouder. „Het is een heel lieve dame.”

Dat vindt Jan iets heel buitengewoons. Hij ziet meneer Geerling ook bijna voor een sprookjesfiguur aan. Stel je voor, zo maar met een prinses te spreken! Zou hij haar niet eens kunnen zien? Ja, dan zou hij er toevallig moeten zijn, als ze uitgaat of thuiskomt.

„Ze draagt zeker een kroon?” veronderstelt Jan.

„Nee, een kroon draagt ze niet,” antwoordt meneer Geerling. „Maar ze heeft wel prachtige gouden en diamanten sieraden. Soms heeft ze er iets van aan. Maar ook gaat ze wel zonder sieraad de deur uit. Misschien heeft ze er zoveel, dat het haar moeilijk valt om een keus te maken. . . . ” Jan stelt zich bergen juwelen voor. Zoiets als de kamer, waarin Ali Baba wist door te dringen met zijn: „Sesam, open U!” De hele dag is hij om en bij het hotel. Maar het geluk is hem niet gunstig gezind. Want de prinses krijgt hij niet te zien. Dikwijls denkt hij: Ja, dat moet ze wel zijn! Dan verschijnt er een statige, donkere dame in een lang wit gewaad. Maar telkens heeft hij zich vergist en blijkt het een dame van haar gevolg te zijn geweest. Als die dames er al zo indrukwekkend uitzien, hoe moet de prinses zelf dan wel zijn?

Doordat hij de hele dag in de buurt van het hotel is, leert hij verschillende gasten kennen. Een dag of wat na de prinses is een aardige jonge meneer gearriveerd, die bijna

148