De jongens van Duindorp

„Nou, ik vind het een fijn vak!” antwoordt Henk. „En later ga ik naar de stad en dan kan ik altijd wel werk krijgen.”

Daar is Jan niet zo zeker van, maar hij wil Henk de illusie niet ontnemen. Hij kan zich best voorstellen, dat Henk hetzelfde vak als zijn vader kiest. Dat heeft hij ook altijd gewild. Later op kantoor zitten, net als vader, dat leek hem steeds prettig. Nu weet hij het eigenlijk niet zo goed meer. Want vader komt immers buiten betrekking....

Al pratende zijn ze bij Henk’s huis aangekomen. Hemel! wat is er gebeurd? Een groepje mensen staat er fluisterend bijeen. En daar komt Henk’s oudste zusje hem huilend tegemoet.

„Henk,” snikt zij, „Henk.... Grietje is in de wastobbe gevallen!....”

Henk snelt het erf op en Jan achter hem aan. „Verdronken?” vraagt Henk, die plots over al zijn leden beeft.

„Nee, verbrand....” snikt het meisje.

O, wat is dat vreselijk! Jan heeft het lieve kleine kind ook gezien, toen hij bij Henk op bezoek was. Hij durft niet mee naar binnen te gaan. En dat is ook niet nodig, want Henk komt even later terug. De dokter is binnen en zijn vader en moeder zijn ook bij het kleine slachtoffer. Zijn moeder was, zoals gewoonlijk, aan de was. Even keerde zij zich om en toen was Grietje plotseling in een tobbe met kokend water gevallen. Nu is het lieve kind over haar hele lichaampje verbrand.... Henk kan bijna niet spreken. Hij bijt op zijn lippen, om niet in tranen uit te barsten.

Met een bezwaard hart gaat Jan naar huis. Zou het kind sterven? Hij vertelt het droevige voorval aan moeder. En

124