De jongens van Duindorp

„Zo, is dat doodgewoon! Dan zal ik jou eens een ongewoon pak ransel geven!”

Kees, die voelt, dat het menens wordt, vliegt zijn bank uit, voordat de meester hem heeft bereikt. Hij rent de klas rond, meneer Brouwer achter hem aan. De kinderen kijken met belangstelling toe. Voor hen gaat het er niet zo zeer om, of de schuldige wordt gestraft. Zij willen alleen maar zien, hoe de wedstrijd afloopt. Er is geen kans, dat de onderwijzer Kees te pakken krijgt. Die kan minstens even hard lopen als meneer Brouwer.

Wie weet hoe lang de strijd nog zou hebben geduurd, was meneer Koster niet binnengekomen met de absentielijsten. En nu blijkt, dat het hoofd zelfs de brutaalste rekel van zijn school ontzag inboezemt. Want Kees blijft dadelijk staan, als meneer Koster verschijnt. Of zou het zijn, omdat hij nu inziet, de strijd te zullen verliezen?

Kees wordt hardhandig de gang in gewerkt. Dan vraagt meneer Koster de onderwijzer, wat er eigenlijk aan de hand is. Deze wijst naar het bord en de kinderen kunnen zien, dat hij zich schaamt. Meneer Koster schudt verontwaardigd het hoofd.

„Dat is een zeldzame brutaliteit!” zegt hij. „Ik heb al heel wat met die jongen meegemaakt, maar zoiets.... ” En dan gaat hij voort: „Het beste is, dat die knaap maar niet meer in deze klas terugkeert. Hij zou het volgende jaar toch onder mijn hoede komen. Ik zal hem maar direct meenemen.”

Meneer Brouwer vindt dat uitstekend. Maar de jongens zijn er niet enthousiast over. Ondanks zijn ongeëvenaarde

122