De jongens van Duindorp

In de brandende zon sukkelt Jan met de familie Laar-mans over het Stationsplein.

„Die bestrating hier is vreselijk!” zegt meneer Laarmans tegen zijn vrouw. „Je moet voorzichtig lopen. De vorige keer ben ik hier al gestruikeld!”

„Dat komt er van, als je nooit behoorlijk je voeten optilt!” antwoordt zijn wederhelft.

Maar Jan kan dat best begrijpen. Als hij zulke zware voeten had, zou hij ook moeite hebben, om ze op te tillen.

„Zeg, jongen,” vraagt meneer Laarmans hem, „komen de treinen in Duindorp altijd te laat aan?”

„Nooit, meneer!” antwoordt Jan. „Tenminste zolang wij hier wonen.... ”

„Maar man!” zegt mevrouw Laarmans, „die trein was niet te laat. Wij waren te laat, omdat we door jouw schuld de aansluiting hebben gemist!”

Meneer Laarmans kijkt haar woedend aan. Wat is dat een gezellige mopper-familie, denkt Jan. Maar ’t is wel erg warm vandaag en dat moet voor zo’n dikke man niet prettig zijn. Misschien is hij daardoor uit zijn humeur.

Thuis spelen zich soortgelijke tonelen af. Mevrouw Aalders ontvangt de familie allervriendelijkst.

„Hé,” zegt meneer Laarmans direct, „waar is dat schilderijtje gebleven, dat daar in de hoek hing?”

„Daar heeft nooit een schilderijtje gehangen, meneer!” antwoordt moeder. „Wel het portret van mijn kinderen.” „Hm!” bromt meneer Laarmans, die spiedend blijft rondkijken. Dan zegt hij, dat de spiegel vol vegen zit. Moeder antwoordt kalmpjes, dat meneer zich heus vergist,

115