De jongens van Duindorp

reeds laag boven het water staan. Wat schuine stralen vallen door het straatje. Het is goed, zo heel even te genieten van die rustige omgeving en dan aan het werk te gaan.

Eerst leert hij zijn geschiedenis. Dat vindt hij wel het prettigste vak. De jaartallen gaan er niet zo glad in. Daar is wat pompen voor nodig. Maar de verhalen zijn altijd even belangwekkend. Het is precies als met een boek, dat je mooi vindt. Je krijgt er nooit genoeg van en het is heerlijk, om het na te vertellen.

Na de geschiedenis krijgt de aardrijkskunde een beurt. Die is niet zo prettig. Jan moet blokken op de Engelse steden, rivieren en gebergten. Inmiddels is het donker geworden. De lantarens op straat branden al. „Jan!” komt moeder waarschuwen, „je bederft je ogen! Kom gauw binnen!”

In de huiskamer zet Jan zijn studie voort. Tine zit te breien. Af en toe loopt ze naar moeder, want ze kan heel goed steken laten vallen. Dat kan ze nog het beste van alles, tenminste naar Jan beweert, die zijn zusje wel eens plaagt. Jan gaat aan zijn strafregels schrijven. Tine ziet het. „Heb je lekker weer eens straf?” vraagt ze.

„Daar heb jij geen last van, hè?” smaalt Jan terug. „Zoete meisjes weten niet eens wat straf is!”

„Poeh! en ik heb vanmiddag wel een uur in de hoek moeten staan!” roemt Tine.

„Is dat nou werkelijk iets, om zo trots op te zijn?” vraagt moeder verwijtend. „Waarom bezorgen jullie de onderwijzers toch zoveel last?”

„Gut! dat mens van ons is ook zo pietluttig!” roept Tine uit. „Je kan geen kik geven, of ze vliegt op!”

9