VERGANKELIJKE TOON
Gij hoort mij niet meer aan, ofschoon ik al mijn woorden op de toon van uw vergankelijkheid spreek en eiken avond openbreek naar uw geluidloos zijn, uw staan in den verborgen oceaan achter de bergen van de tijd.
Mijn stem wordt innig, maar gij zijt zo ver ontweken dat de draad in het oneindige vergaat, als schaduwing van blinkend rag onder het doven van den dag.