Het geheim van De Beukenhorst

hoorde hij hoe de wind de bomen deed ruisen. Er stond een sterke wind, die grote, witte wolken door de hemel voortdreef. Zulke wolken deden hem altijd denken aan een verblijf aan zee, vele jaren geleden, toen hij nog een kind was. Dagen achtereen had de wind uit het westen geblazen, dagen achtereen waren wolkenstoeten komen aandrijven over de zee. Toen had hij gedacht, dat er eens een eind moest komen aan die wolkenmassa’s, dat de voorraad op een zeker ogenblik uitgeput zou zijn. Nu wist hij wel beter, hij was niet zo naïef meer. Ook in het concentratiekamp had hij in moeilijke uren dikwijls aan de zee en de luchten moeten denken. Het was een smartelijke gedachte geweest, vol onvervuld en schijnbaar onvervulbaar verlangen. Maar toch ook troostrijk, want deze herinneringen waren iets, dat hij bezat, innerlijk bezat, zodat niemand het hem kon ontnemen.

Deze gedachten vervulden hem, terwijl hij in de richting van het kasteel liep. Marie had hem de weg nauwkeurig uitgeduid. Bij de kerk moest hij linksaf slaan, een kleine straat in, die weldra overging in een landweg. Al was het niet zo zonnig als gisteren, Hans was toch blij, toen de landweg op zijn beurt over ging in een laan met beuken en essen. Hier was het schaduwrijk en geurig. Tussen de stammen door zag hij aan weerszijden van de laan heidevelden, hier en daar afgewisseld door rogge- en haverakkers. Mensen ontmoette hij weinig. Eenmaal een boer op een kar; de man hief groetend zijn zweep op, toen hij Hans passeerde. Even later twee witblonde kinderen, die voor een boerenwoning speelden, welke daar heel eenzaam scheen te liggen. Ze hielden op met spelen, toen ze hem zagen en bleven hem met open mond aanstaren. Hij was

97