Het geheim van De Beukenhorst

hebben. Wat was hier voor verschrikkelijks gebeurd? Of was het alleen maar iets, dat voor het ogenblik onverklaarbaar was en dat bij nader inzien onschuldig zou blijken? Hij kon het niet geloven. Er moest misdaad in het spel zijn. Maar wie kon zoiets na vijftien jaar nog nagaan? „Hebt u indertijd nog iets aan die zaak gedaan?” vroeg hij eindelijk.

„Zeker,” antwoordde Lafeber. „In de eerste plaats heb ik verschillende huizen, die me wel geschikt leken, voor uw tante genoteerd. En toen het al augustus was geworden en ik nog steeds niets van haar had gehoord, heb ik eens naar dat adres in Amerika geschreven. Maar mijn brief is als onbestelbaar teruggekomen. Als u de brief van uw tante even omlegt, zult u de mijne daaronder vinden.”

Ja, daar lag de brief van de makelaar, waarin hij mevrouw Locker schreef, dat hij al moeite voor haar had gedaan, maar tot zijn verwondering niets meer van haar had vernomen. Op het couvert was aangetekend „onbestelbaar” en „geadresseerde vertrokken”.

„Toen heb ik het er maar bij gelaten,” zei de makelaar. „Ik dacht, dat uw tante misschien van plan was veranderd en ergens anders heen was gegaan.”

Hans knikte. Wat moest hij nu doen? De justitie hiervan in kennis stellen? Maar wat kon die beginnen met zulke vage gegevens? In elk geval was dat idee van Marie lang niet gek. Hij voelde er veel voor, nog eens naar burgemeester Dekkers te gaan, maar hij had gisteren al zoveel van diens tijd in beslag genomen. En de burgemeester zou ook niets kunnen doen. Eerst maar eens navragen bij de scheepvaartlijn. Dat moest zo gauw mogelijk gebeuren. Hans had opeens haast. Hij stond op en bedankte Lafeber

89