Het geheim van De Beukenhorst

met mensen en concentreerde zich bijna volkomen op zijn werk. Soms een wandeling, een enkele visite s zondagsmiddags; een bezoek aan het Concertgebouw waren zijn enige ontspanning. En dan, gedurende de vakanties, een kort verblijf bij zijn moeder, die in een kleine marktplaats woonde. Hij had er graag langer willen blijven, niet alleen omdat hij van zijn moeder hield, maar ook om de sfeer van het oude stadje. Hij had er nog een deel van zijn jongensjaren doorgebracht en er enige tijd schoolgegaan. Het was of de stenen van muren en straten hem herkenden, als hij er rondwandelde; alles wat sedertdien gebeurd was scheen een benauwende droom; het leven was stil en goed, deze wereld een wereld van vrede. Speelde het carillon hier niet jaar in, jaar uit — men mocht wel zeggen eeuw in, eeuw uit — dezelfde simpele wijzen? Verschilden de mensen, die hier rondgingen, noemenswaard van hun voorvaderen, die hier tweehonderd of driehonderd jaar geleden hadden geleefd? Rustig volgden zij hun weg, van kind tot grijsaard, beschermd door de onzichtbare hand van God.

Ach nee, zo eenvoudig was het niet. De menselijke ondeugden deden zich ook hier gelden. Men wilde wel het goede, maar deed zo vaak het kwade. Het leven had Hans te veel geleerd, dan dat hij voor de schijn bleef stilstaan. Maar was hij zelf anders? Wie door de schijn poogt heen te dringen, leert niet alleen de anderen kennen, maar in de eerste plaats zichzelf. Hij wordt voorzichtig in zijn oordeel over de mensen. Hij weet, dat niemand er uit eigen kracht kan komen, dat daartoe meer dan menselijke macht nodig is. Hij poogt begrip te krijgen, en wat is het ware begrip anders dan liefde?

Hoewel hij dus wist, dat ook in die kleine stad het leven