Het geheim van De Beukenhorst

niet zo gemoedelijk was als het scheen, verliet hij haar toch altijd met een zekere weemoed. Niemand zou hem verwelkomen, als hij aanstonds op zijn kamer in Amsterdam terugkeerde. Het lieve gezicht van zijn moeder, haar zorgzame woorden en gebaren zouden niet meer om hem heen zijn. Hij zou zijn eigen broodmaaltijden bereiden en s avonds in een goedkope eetgelegenheid een warm maal nemen. Niet omdat daarginds niemand was, die vriendelijk voor hem wilde zijn, maar omdat het nu eenmaal noodzakelijk was, dat hij in de kortst mogelijke tijd zijn studie afmaakte. En merkte je eigenlijk, dat de dagen eentonig waren, wanneer je stug doorwerkte? Deden alle mensen in die grote stad dat niet? Moesten ze niet zwoegen en sjouwen, in fabrieken en kantoren, op de straten en de kaden, om een stuk brood te verdienen? Bij menigeen vergeleken was hij een bevoorrecht mens, een intellectueel, die mocht hopen een goede positie te krijgen. Hij hield zich maar weinig bezig met de vraag, wat dat voor een positie zou zijn. Een advocatenpraktijk beginnen, daarvoor was meer geld nodig dan hij bezat, want je moest het een poosje kunnen uitzingen. Misschien kon hij bij een reeds gevestigde collega op kantoor komen of aan een assurantiefirma of andere onderneming worden verbonden. Hij maakte zich daarover geen zorgen, het zou wel terecht komen.

Het gevolg hiervan was, dat hij op de dag, waarop hij zijn laatste examen deed en de meesterstitel voor zijn naam mocht plaatsen, in zekere zin in een leegte belandde. Hij stuurde een telegram met het verheugende nieuws van zijn slagen aan zijn moeder. Het was juni, helder, zonnig weer.

9