Het geheim van De Beukenhorst

„Ik dacht er zo opeens aan. Misschien komt het wel doordat mijn zwager Jan Martens chef de bureau bij de Hol-land-Amerika Lijn is. Als we het hem vragen, maakt hij er vast direct werk van.”

„Met zoveel medewerking moet tante wel te voorschijn komen en de complete erfenis op de koop toe,” zei Hans ietwat spottend. Op ernstiger toon vervolgde hij: „Mag ik heel eerlijk zijn? Ik geloof nooit, dat we tante terugvinden ! ”

Marie keek hem lichtelijk geërgerd aan. „Jij bent me ook een pessimist!”

„O nee,” weerde hij snel af, „dat ben ik niet. En ik ben ook niet ondankbaar — wat je misschien zou denken. Het is meer... hoe zal ik het zeggen... We spreken er misschien nog wel over...”

Dat had hij die morgen ook al tegen haar gezegd. Ze begreep, dat hij innerlijk ergens vastzat en ze wilde er wel met hem over praten. Maar dat moest gebeuren, als hij het wilde, al kon ze hem wellicht ongemerkt in een bepaalde richting leiden. Maar dan moest ze heel voorzichtig zijn, anders krabbelde hij toch weer terug.

Hans stond op. Hij vond, dat hij zich niet bepaald sympathiek tegenover Marie had gedragen. „Denk vooral niet,” herhaalde hij, „dat ik ondankbaar ben. Ik stel het juist buitengewoon op prijs, dat je je zo voor het geval interesseert!”

Het meisje lachte. „Put je toch niet zo uit in excuses!” zei ze. „Het is immers al lang weer goed. Laat me liever even je pak afslaan, je zit vol rommel!”

Met krachtige hand reinigde zij zijn kleren. Het deed hem denken aan zijn kinderjaren. Hoe vaak had zijn moeder

85