Het geheim van De Beukenhorst

Ze liet zich naast hem in het gras zinken, sloeg haar armen om haar knieën en keek hem met de blik van een samenzweerder aan.

„Wat is er?” vroeg hij, want hij zag, dat ze iets op haar hart had.

„Ik heb een idee,” antwoordde ze. „Misschien vind je het dwaas, maar ik geloof toch, dat er wel iets in zit. Het gaat over je tante!”

Ach, dacht Hans, alweer mijn tante! Langzamerhand krijgt iedereen ideeën over mijn tante. Ik geloof, dat ze er hoe langer hoe onvindbaarder door wordt! Hij zei echter tegen Marie: „Ik ben erg benieuwd!”

„Kijk,” begon ze, „als je nu de datum van die brief weet, kun je zo ongeveer nagaan, wanneer je tante naar Nederland moet zijn vertrokken. Ze moet de boot hebben genomen, want een luchtverbinding was er in die tijd nog niet.”

„Maar we weten immers niet, of ze wel is vertrokken,” wierp Hans tegen.

„Natuurlijk niet, maar laten we even aannemen, dat het inderdaad gebeurd is. Dan is het het meest waarschijnlijke, dat ze met de Holland-Amerika Lijn is gegaan, nietwaar?” „Ja, dat zal wel,” gaf Hans toe.

„Nou, en dan moeten ze bij de Holland-Amerika Lijn op de passagierslijsten uit die tijd toch kunnen zien, of je tante naar Holland is gegaan. Ik weet wel, dat de kans niet groot is, maar misschien vinden ze iets. En dan weet je in ieder geval, dat je tante hier zoek is geraakt en niet in Amerika.”

„Ik vind het heel pienter van je bedacht,” verklaarde Hans. „Hoe kom je daar eigenlijk bij?”

84