Het geheim van De Beukenhorst

moet,” vertelde de kolonel. „We praatten over het een en ander en zo kregen we het ook over u en het doel van uw bezoek. Lafeber is lang geen domme jongen, integendeel, hij is iemand met een ijzeren geheugen. Ik was nog niet goed en wel uitgesproken, toen hij zei: ,Hé, dat is curieus V Ik vroeg hem, wat er curieus was. En wat bleek nu? Hij heeft jaren geleden een brief van een dame uit Amerika gekregen. Daarin werd hem gevraagd, eens uit te zien naar een huis. De dame schreef, dat ze over een paar maanden in Eelstwoude hoopte te arriveren en dan zou ze de zaak nader met hem bespreken. Maar ze is nooit komen opdagen.”

„Tjonge, dat is wat!” zei Hans. „En heeft meneer Lafeber die brief nog?”

„Dat is nu juist de vraag,” sprak de oud-militair. „U begrijpt wel, dat hij dat niet zo één, twee, drie kan zeggen. Hij bewaart al zijn correspondentie, maar hij weet niet meer op een jaar nauwkeurig te zeggen, wanneer hij de brief heeft gekregen. Hij dacht, dat het in 1934 was geweest.”

„Ja, dat kan wel uitkomen,” zei Hans. „Dat zal ook wel het jaar zijn, waarin mijn moeder de laatste brief van mijn tante heeft ontvangen.”

„In elk geval,” vervolgde de kolonel, „zou meneer Lafeber de zaak direct nagaan en zodra hij iets gevonden heeft, belt hij u op.”

„Dat is bijzonder sympathiek van hem,” zei Hans. „En ik waardeer het ook heel erg, dat u me zo helpt.”

„O, geen dank, geen dank! Ik help u natuurlijk graag, maar bovendien zou ik het prettig vinden, als ik er iets toe zou kunnen bijdragen om het mysterie op te helderen.”

81