Het geheim van De Beukenhorst

hoorde ze van kwartier tot kwartier de klokkeslag. *s Morgens en s middags, als ze naar school ging en wat laat was, wierp ze een bevreesde blik op de wijzerplaat. Op feestdagen liet het carillon in alle vroegte zijn wijzen over het stadje klinken. Het was een voorbije tijd, een onherroepelijk voorbije tijd, zoals trouwens ook dit ogenblik voorbij ging en nooit terugkwam. Reeds liet het carillon zijn voorspel horen, aanstonds was het twaalf uur.

„Je laat je koffie helemaal koud worden,” waarschuwde Marie. „Je bent een erge piekeraar, geloof ik. Is ’t niet?” Hij haalde de schouders op en dronk snel zijn kopje leeg. „Ach nee,” antwoordde hij toen. „Of misschien soms wel. Het gaat wel over..

Marie lachte. „Nou, als het aangeboren is, zal het wel niet zo gauw overgaan!”

„Aangeboren?” herhaalde Hans. „Nee, dat geloof ik niet. Maar — enfin, dat vertel ik je misschien nog wel eens.”

Hij wist zelf niet precies wat hij haar zou vertellen. Zou hij het wel doen, zou ze er iets van begrijpen? Maar wat eigenlijk?

De torenklok begon te slaan, twaalf heldere slagen. Net toen de laatste slag had geklonken, verscheen de auto. Poolman was een punctueel mens. Marie en Hans stonden op en liepen naar de rand van het trottoir. Een ogenblik later bevonden ze zich op de terugreis naar Eelstwoude.

79