Het geheim van De Beukenhorst

voet werd gelopen, sloot hij zich aan bij hen, die de strijd tegen het geweld hadden aangebonden. Dat was niet zo moeilijk; vele van zijn studiegenoten waren hem al voorgegaan. Er was zelfs iets aantrekkelijks in deze strijd. Men deed niet alleen de gehate onderdrukker afbreuk, men werd zelf een ander mens: een samenzweerder, een deel van een eenheid, die hogere belangen diende; men vergat allerlei dagelijkse zorgen, omdat daarvoor andere zorgen in de plaats waren gekomen: de bereiking van het doel, dat men zich met een bepaalde onderneming gesteld had, maar ook de nieuwe en betere wereld, die uit de chaos van de oorlog zou ontstaan.

Het was een vreemde, opwindende tijd; een tijd, waarvan hij later soms dacht, dat ze nauwelijks bij zijn leven behoorde. Hij heette geen Hans Bartels meer, maar vandaag Kaspar de Groot, morgen Evert Baanders, overmorgen weer anders. Misschien bestond er inderdaad een onverbrekelijk verband tussen de mens en zijn naam; misschien werd men inderdaad een ander, wanneer men de naam aflegde, die men bij zijn geboorte had meegekregen.

Hoe het ook zij, de vreemde tijd van het verzetswerk werd gevolgd door de nog vreemder, nog schrikwekkender tijd in gevangenis en concentratiekamp. Hier leefde men in een wereld, waar de gewone maatstaven in het geheel niet meer schenen te gelden, waar bruten een gezag hadden gevestigd, dat dat van God en maatschappij volkomen te niet scheen te doen. Het was niet meer dan schijn, maar men moest alle krachten van ziel en lichaam inspannen, om zich innerlijk staande te houden, om niet door wanhoop en uitputting te worden overmeesterd, om het geloof te behouden aan de eeuwige waarden, die ook hier, binnen het

6