Het geheim van De Beukenhorst

moeder? Onzin! Zij was nog altijd de lieve, goede moeder van vroeger. Misschien hield hij wel veel meer van haar dan ooit tevoren. Als de onzekerheid, die hem nog zo vaak hinderde, was verdwenen, zou hij zich innerlijk vrijer voelen en dan zou het tussen hem en zijn moeder nóg beter worden.

Het kwam alles door die verschrikkelijke oorlogstijd. Daarvóór was hij eigenlijk nog een kind geweest. Er hadden geen problemen tussen hem en zijn moeder bestaan. Maar toen was die lange scheiding gekomen. Hij had zich vaak afgevraagd, hoe zijn moeder het zou maken. En zijn moeder had langzamerhand niet meer durven hopen, dat ze haar zoon ooit levend terug zou zien. Voor Hans, de gevangene, was zij letterlijk een figuur uit een andere wereld geworden. Zijn moeder belichaamde alles wat goed en lief was, wat het leven de moeite waard maakte. Zagen hij en zijn medegevangenen ook Nederland niet in datzelfde licht? Het was immers het ideale land voor hen geworden, een oord van rust en vrede — althans in gewone tijden — een land, waar niemand zijn naaste kwelde of bedreigde? De werkelijkheid van na de oorlog had niet aan dat ideale beeld beantwoord. Dat kon ook niet. Door de vreugde om de bevrijding mengde zich al gauw een gevoel van teleurstelling. Nederland lag niet in de hemel, maar op de aarde. De mensen waren er geen engelen, maar sterfelijke wezens, met fouten en gebreken behept. Maar het moeilijkste was voor Hans wel het weerzien met zijn moeder. Hij was als uit de dood teruggekeerd. Maar wie uit de dood terugkeert, staat anders dan vroeger in het leven. Hij staat ook anders tegenover diegenen, die hem dierbaar zijn. Zonder dat er sprake was van een verwijdering, had hij tegenover zijn

68