Het geheim van De Beukenhorst

ZESDE HOOFDSTUK

Toen Hans de volgende morgen wakker werd, had hij het gevoel, dat hij al vele maanden in deze kamer had geslapen. En toch was het pas de tweede keer, dat hij hier ontwaakte. Nooit had hij kunnen denken, dat hij zo gauw zou wennen. Hij dorst het zich haast niet te bekennen, maar hij kreeg hoe langer hoe meer het gevoel, dat hij hier thuis was, een gevoel, dat hij sedert jaren niet meer had gekend. Ja, dat was iets, waarvoor hij zich schaamde. Want had hij zich niet bij zijn moeder thuis moeten voelen, telkens wanneer hij bij haar logeerde? Ze had het hem nooit aan iets laten ontbreken, ze was de enige mens in de wereld, die altijd voor hem klaarstond.

Alsof hij daarmee iets tegenover haar goed kon maken, ging hij dadelijk na het ontbijt een brief aan haar schrijven, waarin hij haar verslag uitbracht van zijn wederwaardigheden in Eelstwoude. Hij probeerde een opgewekte, zelfs humoristische toon te vinden, maar het ging hem niet goed af. Het kwam hem voor, dat hij over een vreemde schreef, toen hij het over de jacht op de verdwenen tante had. Alsof de Hans Bartels, die hier voor de open balkondeuren zat, niet dezelfde Hans Bartels was, die gisteren vele uren had zoekgebracht met vergeefse nasporingen.

Hij zag op het ogenblik geen kans de brief af te maken. En dat, hoewel het hem nooit aan een vlotte pen had ontbroken. Hij wilde nadenken. Hield hij niet meer van zijn

67