Het geheim van De Beukenhorst

meentehuis; hij wist wel zo ongeveer wat hij te horen zou krijgen. Dat hinderde echter niet, het ging niet om tastbare resultaten, maar om menselijk contact. Wat was dat nu weer voor dwaasheid? En toch, terwijl hij opnieuw het gammele bordes van het gemeentehuis beklom, verheugde hij zich op het weerzien met de burgemeester.

Alleen op het achterste gedeelte van de tuin, achter de burgemeesterskamer, viel nu nog zonneschijn. De tuin, en ook de kamer zelf, maakten een wat stemmiger indruk dan die morgen. Maar de burgemeester was even toeschietelijk. „Ik vrees, dat ik u een beetje moet teleurstellen, meneer Bartels,” begon hij.

„Mijn verwachtingen waren niet hooggespannen, dus met de teleurstelling zal het wel loslopen,” antwoordde de bezoeker.

„De kwestie is namelijk,” vervolgde de burgemeester, „dat uw tante hier inderdaad nooit ingeschreven is geweest. Dat wil zeggen, na 1894 niet meer. In dat jaar is het gezin, waartoe uw tante en natuurlijk ook uw moeder behoorde, naar Steenhoven vertrokken. In die tijd woonden er nog enkele families Duivemans in Eelstwoude, maar daarvan is niemand meer over. Gedeeltelijk zijn ze ook verhuisd, gedeeltelijk gestorven. Behalve dan die twee oude mensen, over wie ik u al heb gesproken: Cornelis Duivemans, van eenentachtig jaar, en zijn zuster Johanna Duivemans, zevenenzeventig jaar oud. Die twee zijn nooit getrouwd geweest en voor zover ik heb kunnen nagaan geen directe familie van uw tante en uw moeder.”

„U sprak van Steenhoven,” zei Hans. „Er is hier een burgemeester geweest, die ook zo heette.”

„Ja,” antwoordde de ander, „maar dat is al meer dan een

61