Het geheim van De Beukenhorst

Hans. „Maar misschien krijg ik nog onverwachts een belangrijk spoor in handen.”

Alle aanwezigen waren zeer geïnteresseerd in de zaak en Hans deed maar weer zijn verhaal. „Gaat u eens met meneer Van der Pek praten,” adviseerde Blinxma. „Die heeft nogal wat studie gemaakt van de geschiedenis van Eelstwoude en van de wederwaardigheden der oude geslachten.”

Deze heer Van der Pek was, naar de kolonel verder vertelde, de rentmeester van baron Waelenburgh, die op een kasteel woonde, ongeveer een half uur gaans van het dorp. De baron bezat hier vrijwel alle grond en zijn voorvaderen waren de heren van Eelstwoude geweest.

„U kunt meneer Van der Pek dikwijls 's middags tussen vier en zes in De Posthoorn vinden,” zei Blinxma. „We hebben daar een stamtafel. De dokter, de burgemeester en nog een paar mensen komen er ook wel.”

De forse, rood aangelopen neus van de oud-militair vormde een welsprekend bewijs voor het feit, dat zijn eigenaar zich aan die stamtafel niet onbetuigd liet. Hans, die het tegendeel van een café-loper was, voelde er weinig voor het hier te worden. Het was ook wel zeer de vraag of iemand, die aan plaatselijke historie deed, daarom iets wist van die vage tante van hem. Maar hij zou de mededeling in gedachten houden, het was altijd beter dan niets.

Na de maaltijd begaven de oude mensen zich naar hun kamers om te rusten. Hans bleef zitten, in gepeins verzonken. Hij had nog een paar uur tijd voor zijn afspraak met de burgemeester. Daarvóór kon hij nog wel een wandeling maken of wat lezen, maar zijn hoofd stond naar geen van beide. Hij wilde nadenken over het probleem

56