Het geheim van De Beukenhorst

dametjes van over de zeventig, met iets van de charme en de welgemanierdheid van vroegere generaties. Zij werden gevolgd door de kloeke gestalte van Blinxma, die men onmiddellijk zijn militaire carrière kon aanzien. Hij was kaarsrecht, breedgeschouderd en bleek bij het voorstellen de stentorstem te bezitten, die men zo gaarne aan een kolonel van de infanterie toeschrijft. Met zijn grijze haardos en zijn even grijze snor kon hij niet veel jonger zijn dan de dames.

Allen namen hun plaats in. De mannelijke gasten zaten alleen aan een tafeltje, de oude dames tezamen en het gezin Poolman gedrieën. De gastheer stelde Hans aan de anderen voor, met enkele hartelijke woorden, voldoende om Hans het gevoel te geven, dat de gast hier tevens, zij het ook tijdelijk, gezinslid was. Trouwens, dacht hij, zodra mensen samen eten, vormen zij al iets van een gemeenschap.

„U bent hier zeker met vakantie, meneer Bartels?” klonk de schallende stem van de oud-kolonel.

„Jawel, meneer Blinxma,” antwoordde Hans. „Tenminste, ik probeer wat vakantie te nemen.”

„Volhouden! volhouden!” sprak de kolonel, terwijl hij een paar druppels soep uit zijn snor streek. „Ik ken dat: een mens gaat net zolang door met werken, totdat hij er haast niet meer mee kan ophouden!”

„Ja, dat is wel waar,” gaf Hans toe. „Maar ik ben hier ook om gegevens te verzamelen over een oud familielid.”

„Nu, dat kan toch niet zo moeilijk zijn in een kleine plaats,” meende de militair.

„Ik vrees, dat het niet gemakkelijk zal zijn,” antwoordde

55