Het geheim van De Beukenhorst

van zijn geld vond de boer alleen maar de kuil, die er nu nog is.”

„Echt een verhaal, dat bij die plek hoort,” meende Hans. „Maar neemt u me niet kwalijk,” sprak de pensionhouder, „ik vergeet helemaal te vragen, of u succes hebt gehad met uw onderzoek.”

Hans vertelde hem van zijn bezoek aan de burgemeester en dat hij vanmiddag nader zou horen. Poolman prees de burgemeester, een hulpvaardig en ijverig man. „Als iemand iets voor u kan doen, dan is hij het wel,” voegde hij eraan toe.

Er werd op een gong geslagen en even later kwam Marie met een paar schalen brood binnen.

„Ik wou u nog iets vragen,” zei de pensionhouder tegen Hans. „Zolang er zo weinig gasten zijn, gebruikt ons gezin de koffie- en avondmaaltijden tegelijk met de anderen in de eetkamer. U hebt daar toch niets op tegen?”

„Volstrekt niet!” antwoordde Hans. „Integendeel!”

Deze gewoonte maakte het pension plotseling bijna dierbaar voor hem. Hij was een eenzaam leven gewend, zeker de laatste jaren. Maar ook vroeger had hij nooit een volledig gezinsverband gekend. Zijn vader was jong gestorven en daarna had zijn moeder, wier enig kind hij was, de plichten van het gezinshoofd waargenomen. Zij was vader èn moeder voor hem geweest, hij had niet te klagen, maar toch vroeg hij zich soms af, of zijn teruggetrokkenheid en onzekerheid niet ten dele moesten worden geweten aan het ontbreken van een vaderlijk voorbeeld.

Uit de achtertuin kwamen nu de andere gasten. Eerst juffrouw Tersteeg en juffrouw Roovers, beiden kleine, schrale

54