Het geheim van De Beukenhorst

Maar het was vergeefse moeite, behalve wat stenen en kalk was er niets over.

Hij had dorst gekregen en besloot op de terugweg een kroes water te vragen aan de vrouw, met wie hij zoéven had gesproken. Een schril geluid deed hem huiveren, maar hij herkende het dadelijk als het lachen van een specht. Een haas, de oren in de nek, snelde langs de kuil en verdween in de struiken. Het was alles heel gewoon en toch kreeg hij een onbehaaglijk gevoel. De verlatenheid begon hem al meer te beklemmen en hij keerde om.

Nu hij het huis van de andere kant naderde, zag hij, dat er een grasveld achter lag, althans een lapje grond, waarop zich wat verspreide groene sprietjes verhieven. Een geit, aan een pin geketend, graasde er een ongetwijfeld karig maal bijeen. Een grote dubbele deur stond wijd open, maar dat nam niet weg, dat hem een kwalijke lucht tegemoet stroomde, toen hij in de nabijheid kwam. De frisse lucht van buiten kon blijkbaar de atmosfeer binnen niet verjagen.

„Juffrouw!” riep hij in het ongewisse, want de vrouw was nergens te bekennen. Hij zag wel de pomp en er stond zelfs een kroes naast, maar hij wilde niet zo maar zijn gang gaan. Daar hij geen antwoord kreeg, liep hij rechtsom en daar zag hij haar bezig met de was. Zij ging half schuil achter de damp, die uit de tobbe opsteeg.

„Mag ik een beetje water drinken?” vroeg hij.

„Ja, hoor, je doet maar!”

Nadat hij, denkend aan de stank, de kroes enige keren duchtig had omgespoeld, dronk hij het ijskoude, naar ijzer smakende water. Daarna hield hij zijn zakdoek onder de pomp en bette zijn warm, stoffig gezicht. Terwijl hij zo

49