Het geheim van De Beukenhorst

„Maar dit is het Duivelsgat nog niet! Dan moet je nog een tweehonderd meter doorlopen, daarheen,” en de vrouw wees naar links achter zich.

De hond, die inmiddels door de vrouw was gesust, begon weer te blaffen. De vrouw keerde zich naar het dier en Hans maakte van deze gelegenheid gebruik om zijn wandeling te vervolgen in de aangeduide richting. „Ja, die kant uit!” riep ze hem nog na.

De bomen stonden hier wat dichter, het werd zelfs een beetje donker. Maar dat duurde niet lang, want spoedig volgde er een open plek, zandig, en helder door de zon beschenen. En nu zag hij ook het Duivelsgat. Het was een kuil met een middellijn van naar schatting tien meter en ongeveer dezelfde diepte. Uit de wanden, die steil afliepen, hingen hier en daar wortels van bomen en planten. Toen Hans zich vooroverboog, zag hij, dat sommige wortels doorgroeiden tot in de bodem van de kuil, een donker, oneffen oppervlak. Er zou wel een legende aan deze kuil zijn verbonden. Vanwaar anders de naam?

Verder lopend zag hij tussen struikgewas een aantal losse stenen liggen, sommige met specie eraan. En daar ontdekte hij zelfs een stuk muur, een heel klein stukje maar, afgebrokkeld en bijna geheel overwoekerd door kruiden. Het was duidelijk, dat hier een huis had gestaan. De vreemde gedachte kwam in hem op, dat dit het huis was, dat zijn tante had bewoond. Onzin, ze had zich nooit meer in Eelstwoude gevestigd, daar kon hij nu wel zeker van zijn. En bovendien, dit huis was waarschijnlijk al vele tientallen jaren geleden afgebroken of afgebrand. Toch poogde hij in de ruïne door te dringen, alsof hij er iets hoopte te vinden.

48