Het geheim van De Beukenhorst

nog een paar winkels, een groentehandel en een manufacturenzaak, en vervolgens de smidse, waar het gehamer nu was verstomd. In de donkere ruimte zag hij het rosse vuur blinken. Het was alles echt dorps, genoegelijk, intiem, en geen van de mensen, die hij passeerde, verzuimde hem te groeten. Ik ben hier al een bekende figuur, dacht hij, straks ben ik waarschijnlijk aan heel wat tafels het onderwerp van gesprek. Dat kon geen kwaad, vooral niet als ze er achter kwamen wat hij hier deed. Misschien zou deze of gene hem nog een tip kunnen geven.

Hij had het dorpscentrum al achter zich. Hij zag enkele grote huizen, rechts een met een bordje in de tuin: J. W. Jacobsen, arts. Daartegenover een ander huis, ook al met een bord: A. Lafeber, makelaar in onroerende goederen. En dan nog een café, dat er tamelijk nieuw uitzag. „De Posthoorn” stond er op de gevel. Er stond een fietsenrek voor, met een reclame voor limonade erop, het terras was met helder grind bestrooid. Een vrouw was bezig de ramen van de grote serre te lappen. Door de open deuren klonk haar gezang, een lied met lange uithalen, die in de stilte omhoog schenen te schieten.

Een eindje verder op de weg, daar waar geen huizen meer stonden, zag hij aan zijn rechterhand een paddestoel van de A.N.W.B., met het opschrift: Duivelsgat 1.2 km. Wat een griezelige naam, dacht Hans. Toch besloot hij het fietspad maar eens in te slaan. Hij had nog geen vijf minuten gelopen, of het scheen, dat de wereld alleen maar uit hei bestond, hier en daar onderbroken door wat vliegdennen of jeneverbessen en ginds, waar het dorp lag, begrensd door een wand van bomen. Hij hoorde een leeuwerik zingen, maar kon het diertje in de blinkende, trillende

44