Het geheim van De Beukenhorst

Toen Hans klaar was, zei hij: „Ik wil u graag helpen, maar daarvoor moet ik eerst het een en ander nakijken. Ik ben hier pas vier jaar, dus de zaak heeft zich nog onder mijn voorganger afgespeeld. Heel veel hoop kan ik u overigens niet geven, want hij was een accuraat man en als er iets omtrent uw tante bekend was geweest, had hij het zeker geweten. Voor zover mij bekend, wonen er maar twee mensen met de naam Duivemans in Eelstwoude, oude, ongetrouwde mensen, broer en zuster.”

„Ja, dat heeft meneer Poolman me ook al gezegd.”

„O, kent u meneer Poolman?”

„Ik ben bij hem en pension.”

„Dan blijft u zeker nog wel even in Eelstwoude?”

„Totdat ik resultaat heb — hetzij positief of negatief. Ik vermoed, dat het wel het laatste zal zijn,” sprak Hans glimlachend.

„Weet u wat — kunt u vanmiddag tegen vier uur terugkomen?”

„Ja zeker, burgemeester.”

„Goed,” zei de burgemeester, terwijl hij opstond, „dan zal ik inmiddels alles precies nakijken.”

Hans bedankte hem hartelijk voor zijn grote hulpvaardigheid en verliet het vertrek door een zijdeur.

Langzaam liep hij door de bedompte gang naar buiten. Merkwaardig genoeg, had hij wat meer hoop dan toen hij hier was gekomen. Deze hoop kon hij moeilijk uit de woorden van de burgemeester putten, want deze waren niet zeer hoopgevend geweest. Maar het voorkomen, de houding, de toon van de man boezemden hem vertrouwen in.

Hij besloot zijn wandeling voort te zetten. Hij passeerde

43