Het geheim van De Beukenhorst

weinig licht binnen. Hans begreep onmiddellijk, dat hij verkeerd was gelopen, maar hij bleef nog even rondkijken. Tegen een muur waren planken aangebracht en op die planken stonden vele boeken, dikke en minder dikke. Er stond ook een kleine, schijnbaar wrakke tafel in de ruimte. Uit een der muren waren een aantal stenen gevallen. Ze lagen nog op de vloer, alsof ze daar zoëven waren terechtgekomen. Maar het zwarte gat in de muur leek al heel oud te zijn.

Ik moet weer naar boven, dacht Hans. Hier zal ik zeker geen inlichtingen kunnen krijgen. Zijn daden waren echter in tegenspraak met zijn gedachten. Op goed geluk stak hij de hand uit en trok een boek uit de rij. De band was kleverig van vocht en toen Hans, staande onder het kelderraam, het boek opende, steeg er stof uit op. De bladen waren vergeeld en zaten vol vlekken. Een of ander oud archiefstuk ongetwijfeld. Maar daar viel zijn oog op een titel: Het bestuur van burgemeester Steenhoven. Bij diens vijfentwintigjarig jubileum.

En daaronder stond: door C. Duivemans Azn., wethouder der gemeente Eelstwoude. Hans kreeg een schok. Duivemans! De naam van zijn moeders familie. Er was dus een wethouder Duivemans geweest. Nu, goed, en wat dan nog? Kwam hij daardoor op het spoor van zijn tante? Hij las:

„Bij het jubileum van zulk een eminent bestuurder als burgemeester Steenhoven past het ons een ogenblik stil te staan. Eelstwoude heeft alle reden, zich gelukkig te prijzen, dat deze man sinds een kwart eeuw zijn krachten aan de gemeentebelangen wijdt.”

Hans geloofde het graag. Hij sloeg het boek dicht en zette

40