Het geheim van De Beukenhorst

en in Amerika woonde ze destijds ook niet meer. Oef! wat een puzzel. En dit was nog maar het begin. Waar zou hij het nu verder gaan zoeken?

De pensionhouder ried hem, maar eens naar de secretarie te gaan. Die was hier linksaf, vlak naast de kerk. Hij zag er weliswaar niet veel heil in, na dat negatieve antwoord van toen, maar misschien had men bij de gemeente wel eens in een ander verband iets van Adriana van der Bunt vernomen. Het was zeker de moeite waard, er even heen te wandelen. „Voor dollars doe je nogal wat tegenwoordig!” besloot hij lachend.

Dit gesprek met Poolman was precies zo verlopen als ieder verstandig mens had kunnen voorzien. Natuurlijk moest iedereen, met wie hij erover begon, zeer sceptisch gestemd zijn omtrent het resultaat van zijn onderzoek. Waarom voelde hij zich dan zo terneergeslagen, nadat de pensionhouder de kamer weer had verlaten? Wat was hij, Hans Bartels, toch een rare kerel! Eerst hard van stapel lopen en zich dan teleurgesteld voelen om niets! Moest hij nu telkens weer beredeneren, dat het er eigenlijk niets op aankwam, of hij die erfenis achterhaalde of niet, dat hij hier in elk geval een prettige vakantie kon hebben en dat het leven nog voor hem lag?

Kom, hij moest hier niet langer blijven zitten, maar direct naar de secretarie gaan. In plaats daarvan ging hij echter naar zijn kamer terug, scharrelde er wat rond en liep weer naar het balkon. Het leek wel of hij bang was het dorp in te gaan. Die vrees was niet zo moeilijk te begrijpen. Over een half uur zou hij klaar zijn met zijn speurtocht en wat

34