Het geheim van De Beukenhorst

verwachting aan. Maar deze richtte zich slechts uit zijn gebogen houding op en zei: „Daar hebben we niet veel houvast aan, zou ik zo zeggen. Ik heb u gisteren al verteld, dat hier in Eelstwoude iedereen iedereen kent. Als u straks de straat op gaat, weet binnen een half uur het hele dorp ervan. Het lijkt me dus uitgesloten, dat uw tante hier is geweest, zonder dat iemand er iets van heeft gemerkt. Maar dan zou ik het me ook moeten herinneren. Ik zit hier nu bijna dertig jaar en ik weet precies wie hier in die tijd is komen wonen en wie is vertrokken. Natuurlijk kan ik niet al die mensen op een rijtje opnoemen, maar als de naam genoemd wordt, herinner ik me alles direct weer.” „Dat zal wel,” antwoordde Hans, „maar de naam van mijn tante weten we juist niet!”

„Goed, dat is zo, maar dat maakt in dit geval niet zoveel uit. U zegt, dat ze hier een huis had willen kopen. Ik zou er wat onder durven verwedden, dat dat nooit gebeurd is, want dat zou hebben betekend, dat een ander er uit moest of dat ze een nieuw huis had laten zetten. En zoiets komt hier zo zelden voor, dat ik het zeker nog wel zou weten.” Hans was door deze verklaring niet helemaal overtuigd. Hij twijfelde niet aan het goede geheugen van de pensionhouder, maar ook het beste geheugen kon falen en het was wel mogelijk, dat zijn tante een erg teruggetrokken leven had geleid, zodat slechts weinig mensen haar hadden opgemerkt. Hoewel het feit, dat zijn moeders informaties bij de gemeente niets hadden opgeleverd, deze veronderstelling wel onwaarschijnlijk maakte en integendeel tot de conclusie drong, dat zijn tante hier nooit was verschenen. Maar dat kon toch ook niet, ze had zijn moeder geschreven

33