Het geheim van De Beukenhorst

breed, maar het was nu eenmaal niet het bed, waarop hij gewend was te slapen. En Hans was iemand, die steeds enige tijd nodig had om zich in een nieuwe omgeving thuis te voelen. Hij miste ook de bekende geluiden van de stad. Daar hoorde je af en toe late wandelaars passeren. Het geluid van hun voetstappen en hun stemmen steeg op tegen de hoge gevels en bleef naklinken in het gehoor van de eenzaam in zijn bed liggende mens. Of medebewoners van het huis kwamen nog laat thuis en stommelden op de trap of in een kamer. Een verre torenklok liet met geregelde tussenpozen haar slagen vallen, diepe bronzen klanken, die door de ruimte dreven en de gedachten langzaam schenen uit te wissen.

Zo was het inslapen in de stad. Je voelde je voortdurend omgeven door tientallen, door honderden mensen. Hier, in het stille Eelstwoude was daarvan geen sprake. De nacht bezat er een absolute heerschappij. Hans kende het dorp nog niet, hij kende de bewoners nog niet, maar hij had het gevoel, dat ze hier en daar in de duisternis lagen als verdronkenen op de bodem van de zee.

Dat was natuurlijk weer zo'n angstvoorstelling van hem, gelijk hij er wel meer had. Hij verzette er zich tegen, hij wilde sterker zijn dan de dwaze ideeën, die hem telkens weer beslopen. Hij poogde zijn gedachten te concentreren op onschuldige, prettige dingen. Een voorval uit zijn jongensjaren, een gesprek met medestudenten, waarbij veel gelachen en geschertst was. Het hielp niet, althans niet voldoende.

Er zat niets anders op dan dat hij licht maakte en zich ervan overtuigde, dat alles volkomen normaal was. Hij schaamde zich voor zichzelf, maar hij trok toch aan het

29