Het geheim van De Beukenhorst

man in de garage. Blijkbaar moest de pensionhouder er nog enige dingen beredderen, want het duurde nog wel een paar minuten eer hij terugkwam. Hans was er niet rouwig om. Met de handen in de zijzakken van zijn colbertje keek hij voor zich uit. Al kon hij weinig of niets van de omgeving zien, hoe vredig leek zij hem. Iets van die vredigheid ging op hem over, zij doordrong hem als een zoete pijn. Ik leef nog, dacht hij, ik leef nog! Het was dezelfde gedachte, die hem vervuld had, toen eindelijk, na maanden van kwelling en ontbering, de vrijheid in zicht kwam, of liever in het gehoor; toen in de verte het kanongebulder had geklonken, dat het signaal van de komende verlossing was. Hier was geen sprake van kanongebulder, slechts van boomgeruis en vonkend sterrenschijnsel. „Neemt u me niet kwalijk,” hoorde hij eensklaps de stem van Poolman, „ik had nog het een en ander te doen.” „Volstrekt niet,” antwoordde Hans, terwijl hij achter zijn gastheer naar de voordeur liep, „ik vond het heerlijk, even te wachten. Het schijnt me hier een prachtig dorp.” Poolman ontsloot de deur, maakte licht en liet Hans voorgaan. Hij stond in een ruime gang, de tegelvloer bedekt met een kokosloper, de muren met een overvloed van schilderijen.

„Dat lijkt hier wel een schilderswoning!” merkte Hans op. „Ja, dat komt wel zon beetje uit. Ik schilder namelijk graag in mijn vrije tijd. Zal ik u maar even uw kamer wijzen? Allen zijn al naar bed en ik vermoed, dat u ook wel naar rust verlangt.”

Ze bestegen de trap en kwamen in een corridor, even vol met schilderijen als die beneden. Er kwamen verscheidene deuren op uit. Poolman liep ze alle voorbij en opende pas

27