Het geheim van De Beukenhorst

DERDE HOOFDSTUK

auto gezeten warén, met vóór hen het gezoem van de

motor en de felle stralenbundels van de koplampen op de weg, voelde Hans zich vollopen van een gelukkige spanning. Dit was de laatste etappe van zijn reis, iedere minuut kwam Eelstwoude nu een kilometer naderbij. De man aan het stuur naast hem scheen zich ook al gelukkig te voelen, hij zong zachtjes voor zich heen.

Geen onbescheiden mens, dacht Hans. Hij zou allicht nadere bijzonderheden over die tante kunnen vragen. Moest ik er eigenlijk niet zelf over beginnen? Als ik voortdurend mijn mond houd, ben ik een slechte speurder. Telkens doken aan weerskanten van de weg boomstammen op, enkele seconden fel belicht en dan verdwijnend in de duisternis. Nadat ze een minuut of tien gereden hadden, zei Poolman: „Bent u al eens eerder in Eelstwoude geweest?”

„Nee, nooit,” antwoordde Hans.

„Dan hebt u er zeker wel van gehoord, want het heeft een prachtige omgeving/'

„Mijn moeder komt er vandaan,” zei Hans.

„O, dus u meende dat echt van die tante? Weet u, ik dacht dat het een grapje was!”

„Nee, heus niet. Het is de zuivere waarheid.”

25