Het geheim van De Beukenhorst

verleden achter hem, dat hem al jong voor ervaringen had geplaatst, die de meeste anderen in een lang leven niet opdoen. Vreemd, dat tegen de avond zijn gedachten zich zo dikwijls bezighielden — nee, niet met de vreselijke gebeurtenissen, die hij had beleefd, maar met de wonderlijke loop van het leven in het algemeen. Zoals hij hier zat was hij een rustige, onopvallende jongen. Hij verbeeldde zich niets: zo kon je er overal tegenkomen. Maar dat was nu juist het bedrieglijke, want overal liepen van die rustige jonge mensen, die oog in oog met de dood hadden gestaan, zonder dat het hun was aan te zien.

Hij keek over de stationsweg en zag in de verte de kim, roodgekleurd door de dalende zon. Het leven is een groot geschenk, dacht hij. Ben ik wel dankbaar genoeg, omdat ik nog besta, omdat ik nog mag ademhalen en mensen zien leven? Het is soms net, of ik tekort schiet in levensvreugde. Het leven is een ernstige zaak, zeker, maar wie het niet met blijdschap tegemoet treedt, wie vertrouwen en overgave mist, wie niet dankbaar kan zijn voor ieder straaltje zonlicht, maakt die wel op de juiste wijze ernst met zijn leven? En is dit jagen op een erfenis ook geen bewijs van tekort aan vertrouwen? Ik leef immers, ik ben weer gezond, ik heb mijn studie volbracht — nu hoef ik alleen maar aan het werk te gaan. Laat ik dit dan alleen maar als een vakantie beschouwen, besloot hij zijn overpeinzingen. Misschien had hij nog wel verder gepiekerd, wanneer niet de waard bij hem was gekomen, met de mededeling, dat zijn broer inmiddels was gearriveerd.

Hans keek op en zag, dat het licht in de gelagkamer al brandde. Er waren nu tamelijk wat bezoekers. En van dat alles had hij niets gemerkt!

22