Het geheim van De Beukenhorst

in de wagen en zijn broer was een joviaal mens, dat zou mijnheer straks wel merken,

„Ja, maar,” zei de bezoeker, „daar schiet me te binnen, dat ik nog geen onderkomen in Eelstwoude heb. Ik kan toch niet zo laat nog op zoek gaan?”

De waard begon te lachen. „Dan treft u het wel bijzonder, want mijn broer heeft een pension en dat is in deze tijd van het seizoen nog lang niet vol. Nee, hoor, daar hoeft u zich ook al geen zorg over te maken; hij helpt u wel aan een bed!”

Dat gaat vlot! dacht Hans. Als het overige ook zo vlot gaat, heb ik niet te klagen!

Het duurde niet lang, of er kwamen enkele bezoekers, allen dorstige mannen, die luidruchtig met elkaar spraken in een dialect, dat Hans nauwelijks kon volgen. Het kon hem niet schelen, hij opende zijn koffertje, haalde er een boek uit en ging zitten lezen. Maar zijn aandacht dwaalde telkens van de lectuur af, niet naar de omgeving, maar naar het doel van zijn reis. Wat was dit een wonderlijke onderneming. Hij zat weliswaar in het eigen land, op weinige uren reizen van zijn woonplaats, maar het leek hem, alsof hij volkomen uit zijn gewone doen was. Was hij dat dan niet? Stel eens, dat hij achter die erfenis kon komen, dan was het met het oude leven in alle opzichten gedaan. Zijn moeder en hij zouden welgestelde mensen zijn, hij zou zich kunnen veroorloven in alle rust naar een werkkring uit te zien. Maar ook als zijn speurtocht geen resultaat opleverde, zou er een grote verandering in zijn leven komen. Was alles tot nu toe normaal verlopen, dan zou hij dit misschien het einde van zijn jeugd moeten noemen. Maar het was lang niet normaal gegaan, er lag een

21