Het geheim van De Beukenhorst

hem kwam ik er achter, dat hij met zijn vader op niet al te beste voet stond. Ik heb op die opmerking helaas niet voldoende acht geslagen en gedacht, dat het een conflict was zoals tussen een vader en een zoon wel meer voorkomt. Maar na een poosje raakte de jonge Waelenburgh verslaafd aan drank en spel. Hij verwaarloosde zijn dienst en ik moest hem tot de orde roepen. Ik begreep, dat zijn vader hem van jongsaf hard had aangepakt. Alfred was inderdaad een zwakke natuur, in tegenstelling tot de oude baron. Maar het optreden van de vader had een averechtse uitwerking. De jongen raakte hoe langer hoe dieper in de schuld en bestal zelfs een van zijn kameraden. De zaak kon niet meer worden gesust en om aan een strafrechtelijke vervolging te ontkomen, nam Alfred de wijk. Het heeft me altijd bijzonder gespeten, dat het zo gegaan is; ik geloof, dat er nog wel iets van hem terecht had kunnen komen.”

„Nu, misschien is dat later nog gebeurd,” zei Hans, die overigens nog steeds niet begreep waarom de kolonel deze oude zaak had opgerakeld.

Blinxma bleef even staan, om zijn sigaar, die was uitgegaan, weer op te steken. Terwijl hij met diepe teugen de rook inhaalde, schudde hij ontkennend het hoofd.

„Ik heb alle reden om aan te nemen, dat het mis met hem is gelopen,” sprak hij. „Toen hij al een jaar of vijf weg was, kreeg ik volkomen onverwachts een brief van hem, uit Amerika. Hij schreef me, dat hij ten einde raad was. Hij had tot tweemaal toe aan zijn vader geschreven, maar nooit antwoord gekregen. Misschien wilde ik nog eens een poging voor hem doen. Dat heb ik ook gedaan. Ik ben naar meneer Van der Pek gegaan, maar succes had ik niet. Hij

125