Het geheim van De Beukenhorst

Hij had op haar toe willen snellen, heel veel lieve dingen tegen haar zeggen. Maar het kon immers nog niet; zij moesten voor de anderen doen, alsof dit alles niet tussen hen bestond.

Overigens maar gelukkig, dat die anderen er waren. Zij dwongen tot matiging van de gevoelens, beheersing van datgene wat wel eens te zwaar zou kunnen worden. Kolonel Blinxma gaf weer op luidruchtige wijze blijk van zijn medeleven met Hans; een medeleven, dat uiteraard slechts het onderzoek naar de vermiste tante gold. „Ik zou het moeilijk kunnen verkroppen,” zei hij, „als die zaak onopgehelderd bleef. Mijn stelregel is altijd geweest: klaarheid!”

Alles goed en wel, dacht Hans, die hem niet wilde tegenspreken, maar we kunnen geen ijzer met handen breken. Het zou wel aardig zijn, als je alles tot klaarheid kon brengen, maar het leven bergt nog meer raadselen dan een zoekgeraakte tante.

De beide oude dames verschenen deze morgen niet aan het ontbijt. Juffrouw Tersteeg voelde zich niet lekker. Dat wilde zeggen, dat juffrouw Roovers, met haar aandoenlijke gehechtheid aan haar vriendin, ook boven bleef.

Hans keek de kamer rond. Dat hier nu niemand iets vermoedde van het geheim tussen Marie en hem. Of was het anders? Lag er niet een nauwelijks waarneembaar glimlachje op het gezicht van mevrouw Poolman? Het kon natuurlijk verbeelding van hem zijn, maar het leek wel, of ook in dit geval de vrouwelijke intuïtie de mannen ver vooruit was. Marie had zeker nog niets tegen haar moeder gezegd. Het is echter mogelijk, iets mede te delen zonder dan men woorden of ook maar gebaren gebruikt.

122