Het geheim van De Beukenhorst

op deze regel geen uitzondering. Zijn gedachten konden niet tot stilstand komen, de wereld bleef in hem bewegen. Het licht schemerde al door de gordijnen van zijn kamer, toen hij eindelijk voor enige uren insliep. Toch voelde hij zich bij het ontwaken niet vermoeid, integendeel, hij was vol vreugde en goede moed. Marie was er, Maries hart stond voor hem open; dat was genoeg om deze dag en alle verdere dagen goed te maken.

Het was zondag. Noch buiten noch binnenshuis hoorde hij enig geluid, maar hij kon niet langer in bed blijven. Hij moest iets doen, zijn hart luchten. En aan wie zou hij dat beter kunnen doen dan aan zijn moeder? Zij had niets anders in het leven meer dan hem; zijn geluk was haar geluk. Nu ging het schrijven niet zo moeilijk als de vorige keer. Hij gaf overigens weinig of geen details, dat kon nu nog niet. Hij schreef, dat hij van tante en haar nalatenschap nog niets ontdekt had, maar dat hij in Eelstwoude wel iets anders had gevonden: een meisje, waarvan hij hoopte, dat ze zijn levensgezellin zou worden. „Ik voel mij heel gelukkig en ik hoop het te blijven. Ze is een schat, dat zult u zelf wel zien!” Hij vertelde ook, dat zich hier grote mogelijkheden voor zijn toekomst openden, maar dat dat nog wel even in de lucht zou blijven hangen. „Ik zal echter mijn uiterste best doen om de mogelijkheid tot werkelijkheid te maken,” vervolgde hij. „Dat had u niet gedacht, hè, dat er in uw geboorteplaats zoveel voor mij verborgen zou liggen. Nu ziet u alweer, hoe vreemd het kan lopen: je gaat uit op een tante en een dollarerfenis en je komt thuis met... Nee, nu loop ik veel te hard van stapel, ik hou maar op...”

Hij ging toilet maken, langzaam en uitvoerig, niet alleen

119