Het geheim van De Beukenhorst

geritsel, dat op deze winderige dag onophoudelijk door de bomen en struiken voer. Het was goed te leven, te kunnen denken: Ik besta, dit alles is er ook voor mij! Maar Marie? Was zij er öok voor hem? Hij wierp een verstolen blik op haar smal, jong gezichtje, met de heldere, pittige oogopslag, de blonde, als goud glanzende haren, de energieke kin. Wat ging er in haar om? Zij liep vlak naast hem en toch kon zij mijlen van hem verwijderd zijn, zo weinig wist hij van haar. Misschien wachtte zij op een woord van hem. Dat idee maakte hem weer benauwd. Hoe moest hij beginnen? Wat was er eigenlijk te zeggen? Hij schraapte zijn keel en merkte toen plotseling, dat zij hem glimlachend aankeek.

„Waarom lach je?” vroeg hij.

„Omdat ik er zon idee van heb, dat jij het jezelf veel moeilijker maakt dan nodig is.”

„Daar kun je wel gelijk aan hebben,” gaf hij toe. „Het is een verkeerde gewoonte van me, maar het komt waarschijnlijk, doordat ik het zo vaak écht moeilijk heb gehad.” „Ben je ziek geweest?” vroeg Marie.

„Ja, dat ook. En daarvóór heb ik in een kamp gezeten. Maar dat is allemaal verleden tijd!”

„Zo heel erg verleden tijd is het toch nog niet,” antwoordde zij. „Ik heb tenminste de indruk, dat het je af en toe nog hindert.”

Nu zij erover begon, probeerde hij het te bagatelliseren. „Och, het betekent immers niets. Er zijn er duizenden in mijn omstandigheden geweest, of nog erger. Om maar niet te spreken van degenen, die niet zijn teruggekomen.”

„Het gaat nu niet om anderen,” verklaarde zij, „het gaat om jou.”

115