Het geheim van De Beukenhorst

draaien, haalde toen een boek van boven en ging op het achterterras zitten. Het lezen lukte niet erg, zijn gedachten dwaalden telkens af. Maar het waren nauwelijks gedachten, het was eerder een poging tot denken. Hij kreeg het vreselijk benauwd van binnen, hij had het gevoel dat hij in brand stond. Gedurende de afgelopen warme dagen had hij het niet zo benauwd gehad. Uit de keuken klonk geneurie. Dat was de stem van Marie. Van Marie, die het niet benauwd had, omdat ze niets om hem gaf. Hij legde het boek op een tafeltje en begon in de tuin te ijsberen. Nu hoorde hij haar stem niet meer. Hij hoorde helemaal niets meer en zag ook niets. Als verwezen liep hij rond, in hoop en in vrees, nu eens gloeiend heet, dan weer plotseling huiverend. Was de liefde een soort ziekte, een koorts? Het leek er veel op.

Hij had er geen idee van, hoelang hij zo had rondgelopen, toen hij opeens een waarschuwende stem hoorde: „Pas op! Je trapt bijna op de bloemen!” Verschrikt keek hij op en toen weer omlaag. Inderdaad, er stond al een voetstap op de rand van een bloembed! Hij bleef stokstijf staan. Marie kwam naar hem toe, een glimlach op haar gezicht. „Als ik niet beter wist, zou ik zeggen, dat je een beetje van streek bent!” sprak zij, enigszins plagend.

Haar toon trof hem pijnlijk, hij was op dit ogenblik niet in de stemming om te schertsen. „Marie,” zei hij, „je vindt me natuurlijk een ezel!”

Ze zette grote ogen op, nam hem bij de arm en trok hem als ware mee de tuin in. Zwijgend liepen ze samen voort. Reeds dit samen wandelen zonder een woord te zeggen maakte hem rustiger. Hij rook de geuren weer van de gewassen, hij hoorde het gegons der insekten, het geruis en

114