Het geheim van De Beukenhorst

nut. Maar in zijn hart was hij op dit moment volstrekt niet benieuwd naar geschiedkundige details.

„Kijk,” zei de rentmeester, als verontschuldigend, „dat historische gesnuffel is een hobby van me. Ik ben er als jongen al mee begonnen en ik heb het nooit kunnen laten.”

Hij stond op en liep naar een stalen kast, waarvan hij een la uittrok. „Hier zitten gegevens in over verschillende oude Eelstwouder geslachten,” zei hij, met de rug naar zijn bezoeker toegekeerd.

Hans keek naar de kleine, schrale man, die daar rechtop voor de kast stond. Zelfs aan zijn rug kon hij zien, dat Van der Pek trots was op dit bezit. Zijn historische verzameling was zoiets als zijn levenswerk. En was dat geen reden tot trots? Misschien zou na zijn dood niemand er meer naar omkijken, alles, wat hij zo zorgvuldig vergaard had, achteloos worden verspreid. Dat was wel jammer, maar het kon nooit te niet doen, dat deze man er zijn bestaan mee had verrijkt, dat hij er plezier in had gehad, dat hij er misschien de mooiste uren van zijn leven aan dankte.

Van der Pek kwam terug met een grote witte kaart. „U wilt het toch wel horen?” vroeg hij.

„Ja zeker!” antwoordde Hans.

De ander haalde een lorgnet te voorschijn en zette die op. „De naam Duivemans komt in de doopregisters het eerst voor in 1667, althans voor zover ik heb kunnen nagaan. Dat gezin heeft waarschijnlijk al het huis bij het Duivels-gat bewoond, dat nu een ruïne is. Ook de namen Duivel-mans en Duivermans kwamen wel voor, maar ten slotte is alleen de naam Duivemans overgebleven. Het waren allen kleine boeren en landarbeiders. Iets bijzonders is er eigen

102