Het geheim van De Beukenhorst

maar weinig gegevens nodig had om veel te weten te komen. Hij bood Hans een sigaar aan en toen ze beiden hadden opgestoken, informeerde hij of Hans nog iets over zijn tante had kunnen vinden. De bezoeker vertelde hem zijn wedervaren van gisteren. Van der Pek luisterde met gespannen belangstelling. Hij tipte telkens nerveus aan zijn sigaar, maar hij deed het zo vaak, dat er de meeste keren geen as afkwam.

„Ach,” zei hij, toen Hans zweeg, „buitengewoon interessant! Een wonderlijk geval. Dus u acht misdaad niet uitgesloten?”

„Zeker niet. Maar ik acht het wel zo goed als uitgesloten, dat dat ooit nog bewezen zal kunnen worden.”

Er heerste even stilzwijgen. Het was in deze ogenblikken van stilte, alsof de moord — want daar dachten ze beiden aan — ergens in de verte nogmaals werd gepleegd. Toen verhief de stem van het dienstmeisje zich weer: „Zie de leliën op het veld...” En buiten, in een struik voorbij het grasveld, begon een vink te slaan. Deze klanken dreven als het ware door hun lugubere gedachten heen, ze deden hen diep voelen hoe raadselachtig, hoe ondoorgrondelijk het leven was.

De rentmeester blies een grote rookwolk uit, die langzaam door de openstaande serredeuren naar buiten dreef. „Ja,” zei hij op peinzende toon, „dan heeft het eigenlijk weinig zin, dat ik u met mijn historische bijzonderheden lastig val. Het is trouwens niet veel zaaks en met uw tante hebben ze niets te maken.”

Uit beleefdheid verklaarde Hans, dat hij toch wel graag iets wilde weten, ook al was het niet van direct praktisch

101