Het geheim van De Beukenhorst

smaller pad inslaan. Hij kwam langs een roerloze vijver, waaruit een lucht van rottende waterplanten opsteeg. Enkele donkere merels vlogen luidruchtig op, terwijl hij voortliep. Alles hier ademde de rust en de verzorgdheid van oude rijkdom, van een welgesteldheid, die de aarde sedert eeuwen in vrede had bezeten. Hetgeen niet verhinderde, dat de dochter des huizes zich in het marktgewoel begaf, om te pingelen als de eerste de beste burgervrouw. Hij had dat liever niet geweten, dan zou hij zich kunnen verbeelden, dat hier werkelijk alles volmaakte vrede en gelijkmoedigheid was.

Het pad werd breder en voerde naar een huis. Dat moest de woning van de rentmeester zijn. Er waren twee verdiepingen, bekroond door een puntig dak van blauwzwarte pannen. Het geheel maakte een minder oude indruk dan hij had verwacht. Er lag een gladgeschoren gazon voor het huis, met een rand van bloembedden en rododendrons. Rechts opzij bevond zich de huisdeur, waarboven een luifel uitstak. Er was geen bel, alleen een zware ijzeren klopper. Hans bleef even staan, alvorens hij de klopper opnam. Eerst hoorde hij alleen wat vogelgeluiden, toen drong van binnen het galmende geluid van een zingende vrouwenstem tot hem door. „Zie de leliën op het veld, zie hoe scho-o-on zij bloeien...” Met een wrede slag liet hij de klopper vallen; het was alsof hij het gezang verpletterde. Het hield inderdaad op.

De deur ging open, een dienstmeisje, met een stofdoek in de hand, stond voor hem. „Dag, juffrouw,” sprak Hans, „is meneer Van der Pek thuis? Ik heb een afspraak met hem.”

„Ik zal meneer even roepen...”

99