Dorp in de branding

Instinctmatig klemde Jan zijn handen vaster. Het was tijd, het hoofd begon van zijn knieën te glijden.

De oude vloekte. Een vuurwerk van verwensingen. De anderen zeiden niets.

‘Wat gebeurt er met me? Maak licht!⁵ ‘Bauer,⁵ zei de dokter, ‘we gaan.. .⁵ ‘Waar is Jan?⁵

‘Hier ben ik, vader. Hou je maar kalm.⁵ Maar de oude rukte en spartelde. De dokter maakte een hand vrij, rommelde in z⁵n tas. Het was niet nodig. Geen minuut later lag de patiënt alweer slap en bewegingloos. Er kwam nog een enkele klank uit z⁵n mond, vaag als het verre gerommel van een weggedreven onweer.

Verder gebeurde er niets. Ze reden nog een eind en hielden stil. Er was geen licht te zien, maar de koetsier verscheen met een lantaarn en ging hen voor.

Ze droegen de oude. De dokter liep vooraan. Onder hun voeten kraakte grind. Bomen ruisten hoog en eenzelvig. De koetsier struikelde bijna over een af gewaaide tak. Het lantaarnschijnsel dook eensklaps neer, richtte zich weer op, deed een zware, ruige stam groen vlammen. Een geweldige, donkere massa maakte zich los uit de nacht. Jan huiverde en klemde zijn lippen opeen. Weer had hij lust, de dokter iets aan te doen, dood te trappen, gelijk te maken aan de omringende duisternis. Er moest toch rechtvaardigheid bestaan, vergelding voor dit gruwelijke lijden.

Een hoge, scherpe belklank riep alarm. Zo lacht een duivel, terwijl een mens zich kronkelt van pijn. Maar de koetsier hield de knop nog vast, rustig, ongeschokt.

Een klein deurraampje begon mat te schijnen. Grendels schoven, kettingen rammelden. De deur ging open, langzaam, gevoelloos. Het scheelde niet veel, of Jan ging van de sokken. Hij moest de ogen star op één punt gericht houden, op de nek van de dokter, om niet tegen de grond te slaan. Dit was dus het einde...

Maar het was het einde nog niet. De hoge, diepe gang, met witte vloer en witte wanden, koud als het hart van de schepping. Er hing een geur, geen ziekenhuisgeur, maar erger. Een koele, steriele atmosfeer, waarin alle leven bezweek.

In een kamer wachtten ze. De oude lag op een bank, zij zaten

11