Dorp in de branding

omvergooien. Marcussen, de duivel in pandjesjas, blies het vuur aan.

^cIk heb andere principes. Maar ik blijf ze trouw. Je weet wat je aan me hebt, ik sla niet op de vlucht!’

Hij speelde een hoog spel. De woede keerde zich tegen hem. Hij werd op een ongenadig pak ransel getracteerd en strompelde met bebloede kop naar huis.

Dit nam niet weg, dat men Bauer met een nóg kwader oog bezag. Klaas Schipper, zijn vijand onder de paupers, stookte wat hij kon. Hij organiseerde een knokploeg, wier eerste heldendaad bestond uit het plunderen van twee van Bauers bakkerskarren en het afrossen van de bezorgers. Brood wilden zij, en als het hun niet werd gegeven, zouden zij het nemen! Dat ging te ver. De daders waren bekend, de politie maakte proces-verbaal op. De burgemeester, door Bauer geprest, verbood samenscholingen van meer dan drie personen.

De stemming bleef echter geladen. Jan Bauer sidderde inwendig, uiterlijk bleef hij kalm. Was hij de gevangene van een troep rebellen? Dachten zij met geweld te kunnen bereiken, wat zij door hun onwil, hun stompzinnigheid, hadden verspeeld? Zij wilden immers niets bereiken, niets behoorlijks tenminste, alleen maar plunderen en parasiteren.

De volgende zondag verhief de predikant zijn stem tegen de wanordelijkheden. Opstand tegen het wettig gezag was een ernstige zonde. Zo ergens, dan hadden in Stormoord de misdeelden geen reden om tot geweld over te gaan.

Jan en Koos waren onder het gehoor van de dominee. Zij zagen geen begrijpende blik op zich gericht. Hier werd voor doven gepreekt. De mensen begrepen alleen, dat Stormoord in het hele land in opspraak was. Van dit schandaal was Bauer en niemand anders de oorzaak.

De gelaten waren van steen, de harten evenzeer. Maar het hart van Jan Bauer kromp van pijn en woede. Een roepende in de woestijn - hij voelde opeens de diepte van dit beeld. Overal zand, niets dan dor zand. En hij, die had geschreeuwd, totdat zijn stem schor, zijn wilskracht gebroken was. O, dit ontzettende leven, deze laffe, dode schare! Niemand keek hij meer aan, hoog en trots ging hij naar huis.

De moddervloed van anonieme dreig- en scheldbrieven brak weer los. Zo was het geweest, eer hij zijn actie had ingezet,

77