Dorp in de branding

Nooit had hij Marcussen een rechtstreekse blik, een woord, waardig gekeurd. Sinds zijn vroegste kinderjaren kende hij de kleine, spichtige man. Steeds ging hij in het zwart gekleed, er hing een dodensfeer om hem. Jaren geleden moest hij zaken hebben gedaan, zaken die hij openlijk bedreef. Zover Bauers heugenis reikte, kende hij hem als een onguur individu, een knaagdier, dat zich aan mensen te goed deed.

Marcussen was weduwnaar, men vertelde dat hij zijn vrouw had doodgesard. In de kerk ontbrak hij zelden. Mensenschuw was hij geenszins, hij hield van een praatje. Dank zij zijn geld, zagen zelfs de beter gesitueerden er geen bezwaar in, hem te woord te staan.

Deze figuur, een gezworen vijand reeds van zijn vader, wilde Jan Bauer opzoeken. Het moest.

Toen zijn besluit eenmaal genomen was, aarzelde hij niet meer. Ook de duivel moest men in de arm nemen, indien men hem voor een goed doel kon gebruiken.

Marcussen bewoonde een groot huis. Voor de ramen hingen gordijnen, waarin stof en vuil van tientallen jaren zich hadden genesteld. Hij deed zelf de deur voor zijn bezoeker open. Geen ogenblik toonde hij verwondering. Hij maakte een lichte buiging. Jan had even het gevoel, dat hij moest braken, maar hij beheerste het met al zijn kracht. Kwam het door de aanblik van de man, of door de vunze kelderlucht, die hier hing? ‘Wat verschaft mij de eer?⁵

Bauer, die de aangeboden stoel had afgewezen, antwoordde:

‘We zijn geen vrienden. We zullen het ook niet worden. Maar

ik wou zaken met je doen.⁵

‘Zaken doen? Ik doe geen zaken!⁵

‘Voor deze keer. Je kunt wat verdienen.⁵

Marcussen maakte een vaag gebaar met de hand.

‘Verdienen.. .*

‘Ik wil je huizen kopen. Je weekwoningen.⁵ Bijna verloor Marcussen het evenwicht. Hij herstelde zich onmiddellijk.

‘Die zijn niet te koop.⁵ ‘Voor geen enkele prijs?⁵ ‘Voor geen enkele prijs!⁵

Bauer begaf zich naar de deur. Marcussen, mager in zijn dichtgeknoopt jacquet, deed ook een stap.

69