Dorp in de branding

Tenslotte moest hij die struisvogelpolitiek opgeven. Marcus-sen, hypotheekhouder op een aantal half vermolmde vissers-schuiten, bloedzuiger van professie, bewerkte het hele dorp, althans dat deel der bevolking, dat hij waardig achtte, het dorp te vertegenwoordigen. Hij had geweten, dat Bauer van lotje getikt was, maar niet dat hij zou doorzetten tegen zijn eigen belangen van kapitalist in. Nu was het de hoogste tijd om in te grijpen. Ongehoorde belastingen zouden het gevolg zijn van Bauers spilzucht. Stormoord zou in het hele land over de tong gaan als een plaats, waar de Satan der revolutie woedde.

Bij het woord revolutie sloeg de burgers de angst om ’t hart. Zij openden hun ogen: zij zagen Bauers plannen zwart op wit. Geen lastercampagne kon hen zo in ’s mans vuigheid doen geloven als deze cijfers. En dit alles had men toegelaten. De kerel was raadslid, wethouder zelfs.

De burgemeester, Van Bork, dreigden grijze haren te krijgen. Hun rust was weg. De atmosfeer was zo geladen als bij een komende burgeroorlog. Want de armen gaven zich niet voetstoots gewonnen. Men kon Bauer uit het regeerkasteel verdrijven, zijn verpauperiseerde aanhang bestond en was georganiseerd.

^cDe begroting wordt afgestemd,⁵ zeiden Bauers getrouwen, die hem opzochten.

‘Marcussen wil je een proces aandoen,⁵ zei een ander. ^cWat voor proces?’

‘Ja, hij spreekt van een proces.’

‘Moeten we de zaak er bij neergooien?’

‘En wij verrekken?’

Ze ademden met wijdopen mond, ze stonken. Elke rafel van hun kleren was een kreet tegen het tot dusver gevoerde beleid. ^cIk wijk niet,’ zei Bauer. ‘Als ze me laten aftreden, zijn ze nog niet klaar.’

Wat hem enige jaren geleden was overkomen, gebeurde nu weer: hij kreeg een anonieme brief. Hij las het stuk, een liederlijke scheldpartij. Hij, zijn vrouw, zijn aanhang werden als het uitvaagsel der samenleving afgeschilderd.

Nog steeds werkten zijn vijanden uit hinderlagen. Maar hij kende ze nu, stuk voor stuk.

Een tweede scheldbrief kwam, een derde, een vierde. Enkele

50