Dorp in de branding

vattingen. Het bedrijf gaat achteruit, de kleine schippers kunnen het niet meer bolwerken. Misschien kan er een industrie worden gevestigd. Dat moeten we nagaan.’

Daar waren allen het mee eens.

^cDan moeten de krotten verdwijnen. De woningtoestanden zijn ergerlijk!’

‘Er is geen geld om te bouwen,’ zei Van Bork.

^cDan vragen we het Rijk. En anders zullen we het op een

andere manier zien te krijgen.’

‘Wat voor andere manier?’

^cDoor een bouwvereniging te stichten, bijvoorbeeld. Tot nu toe hebben jullie op het geld gezeten. Er is zelfs geen behoorlijke bestrating. Het dorp stinkt van de armoede!’

Van Bork en zijn medestander lieten zich dat niet zo maar zeggen. Ze wisten nauwkeurig te vertellen, wat er in de laatste jaren aan publieke werken was uitgegeven.

‘Dan is dat niet voldoende geweest.’

‘Maar het geld ...’

Jan sloeg met de vuist op tafel.

‘Zie je, het begint al. Het geld! Het geld! Ik zeg je: er is geld genoeg. En als het er niet is, moet het gezocht worden, gestolen voor mijn part. Of gaat het geld vóór de mensen?’

‘Je hebt kans, dat onze begroting wordt afgekeurd door Gedeputeerden.’

‘Dat moeten we afwachten. Maar ik ben niet in de raad gaan zitten voor de eer. Begrijp je?’

Ze begrepen het. Ze begrepen ook, dat men een man als Bauer niet kon intomen. Hij was een zonderling, zoon van een krankzinnige vader, eigenaar van een groot vermogen, zonder gevoel voor de verhoudingen in deze wereld.

Zijn groep was er voor, dat Bauer de wethouderszetel innam. Ze droomden zich gouden bergen, de onnozelen. Hij wist beter: de heren aan het laatje waren listig, men moest hen op een afstand houden.

Zonder het eens te zijn geworden, gingen ze uit elkaar. Reeds kreeg hij genoeg van de politiek. Maar als hij door de sombere, bouwvallige straatjes liep en de door ontbering aangevreten gezichten zag, besefte hij weer, dat er geen weg terug was. Ondanks het feit, dat de afspraak niet tot stand was gekomen, werden Van Bork en Bauer gekozen. Twee van de eenlingen

44