Dorp in de branding

‘Ik ben tegen de kerk/ zei hij. ‘Ik kan het niet helpen. Ze zitten er allemaal alsof ze er recht op hebben. Ze zijn binnen, ze staan al met anderhalf been in de hemel!⁵ ‘Zo zijn er, ja. Er zijn ook anderen. Ze hebben hun gebreken, allemaal. Evengoed als wij/

‘Ik word zwart gemaakt, belasterd door mijn broeders! Dat kan me niet schelen, ik ben er tegen bestand. Maar christenen zijn anders.⁵

‘Waarom zouden we ons er in verdiepen, of anderen christenen zijn? Wat we zelf zijn, is dat niet veel belangrijker?⁵ ‘Wat ik ben, weet ik maar al te goed. Geen christen, op geen stukken na. Maar je krijgt ook geen kans het te worden, in dit nest!⁵

‘Je kunt het overal worden en nergens. De genade kan men ook in Stormoord deelachtig worden.⁵

Jan zweeg. De dominee had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk, daarvoor was hij predikant. Hij had gestudeerd om mooi te kunnen praten, hij werd er zelfs voor betaald. Zijn geloof was perfect in orde, het was glad en afgerond, zoals zijn jong, gaaf gezicht. Maar de worsteling, wat wist die man daarvan? De donkere monsters, die dag en nacht loerden? En de nood, de ten hemel schreiende armoede, die in dit dorp werd geleden? Hij kon zich niet inhouden.

‘Waarom preekt u niet tegen de rijken?⁵ ‘Ik verkondig het Evangelie.⁵ ‘Dus.. .?⁵

‘Dus is het niet mijn taak tegen mensen te velde te trekken. Overigens geloof ik, dat wie naar me heeft geluisterd, wel weet, dat ik de rijken op hun plicht wijs.⁵ Vuur, meer vuur moest er zijn in die man! Laaiend, verterend vuur! Wie Gods Woord verkondigde, kon niet met minder dan het felste toe. Maar hij, Jan Bauer, de woordvoerder der paupers, wat had hij te verkondigen? De weemoed won het in hem. Hij zakte weg, de benen loom languit, en lette niet op wat er verder werd gezegd. Koos praatte met de dominee, liet hem haar kind zien.

Ze moest hem een duidelijke wenk geven, toen de predikant wegging. Jan deed de bezoeker uitgeleide.

‘Bauer, we hebben nog veel met elkaar te bepraten.⁵ Jan gaf geen antwoord.

42