Dorp in de branding

zwaar tegen/

‘Daar moeten we over praten/ zei de oude man.

Zijn vrouw scheen niet mee te tellen. Er waren tranen    in    haar

ogen geschoten. Ze zat stilletjes te snuiven.

‘Dus het is goed, dat ze voorlopig bij mij logeert/

‘Ho! ho! niet zo haastig! Kijk eens, jongen, je wordt in de familie als een rare snijboon beschouwd. Maar je bent in de grond een beste kerel/

Het werd Jan te machtig.

‘Laten we bij de zaak blijven, oom. Als het vaststaat, dat Koos en ik trouwen, kan ze immers gerust meegaan/

De oude man stond op en wees met de steel van    zijn    pijp    naar

Jan.

‘Weet je werkelijk niet, wat er in de wereld te koop is?’

‘Waar hebt u het over?’

‘Dat twee jongelui niet zo maar onder één dak .. /

Jan kreeg een hoofd als vuur.

‘Man, hou op! Ik weet om de donder wat behoorlijk is! Ik geloof niet, dat ik ooit reden heb gegeven .. /

Tante voelde zich geroepen.

‘Zie je, *t is    onze laatste dochter, die de deur uitgaat/

‘Voor mijn    part was het de eerste!    Ik heb alleen met    Koos

en mezelf te maken! Ik zit alleen in dat huis en ik moet.. / Hij brak af. Hij kon al zijn wanhoop niet gaan uiten. Begrepen ze hem dan zo niet? Om zijn aandoening te verbergen, liep hij weg, naar Koos.

‘Red jij het verder maar!’ zei hij.

Ze redde het. Alles eindigde goed, feestelijk zelfs. Er kwam een fles wijn voor de dag, nadat de vrouwen geschreid en de mannen elkaar een hand hadden gegeven. Tante diste sentimen-taliteiten op. Dat zijn ouders dit niet meer hadden mogen beleven.

Jan knikte.    Maar hij was blij, dat    zijn ouders dood    waren.

Dat spaarde    hem een vertoning uit.

Op weg naar Stormoord praatte Koos druk. Hij voelde, dat haar nervositeit een uitweg zocht. Ze excuseerde haar ouders: zijn vader was gek geworden, men had ook van Jan een vreemde dunk.

‘Jij ook r ‘Nee/ zei ze.

24