Dorp in de branding

wachten/

‘Waarom ben je dan nog gebleven?⁵

Ze trok de wenkbrauwen op. ‘Ik vond dat ik jou niet zo kon achterlaten/

Hij wist, dat hij zich onbeschoft gedroeg.

‘Je moet me niets kwalijk nemen. Ik zeg alles verkeerd/

Het spreken viel hem moeilijk. Ze zag hem in al zijn onbeholpenheid, maar ook in zijn onpeilbaarheid. Dat wisten zij beiden en daarom lieten ze haar ouders nog lang wachten. Ze zeiden weinig. Het kon niet anders, op deze dag, tussen twee, die elkaar amper kenden.

‘Kom hier logeren, gauw/ zei hij.

Ze beloofde het.

Nooit had hij zich enige voorstelling omtrent de toekomst gemaakt. De jaren waren een oerwoud, waar hij doorheen moest dringen, stap voor stap. Nu gingen zijn ogen open, zo wijd, dat alle gloed ter wereld er in scheen te stromen. Een openbaring van vuur en goud, waaronder hij duizelde. Het was de toekomst niet, die hij zag. Ook niet het leven met Koos. Het was een nieuwe wereld, die middenin de oude wereld openbloeide. Tijd en mensen golden daar niet. Alles verenigde zich tot een lied, een lied van vuur.

Zo hevig droomde hij, dat hij dikwijls zijn zaken vergat en wegliep, waarheen wist hij niet. Het personeel hield hem voor gek.

Hij vond de wereld terug, door een brief van Koos. Ze mocht niet komen, haar ouders waren er tegen. Een meisje bij een alleenwonende man.

Jan las het papier over, drie-, viermaal. Hij begreep het niet. Het duurde lang, eer er iets in hem begon te schemeren. Wat? Wat dachten die mensen? Opeens zag hij de laaghartigheid van hun bezwaren. Ja, nu moest er worden ingegrepen. Hij ging naar haar woonplaats, met het langzame, boemelende treintje, dat sinds kort de verbinding tussen Stormoord en de wereld onderhield. Door de duinen hobbelde het, zonder haast. Hij keek niet naar buiten en toch zag hij het landschap. De betrokken dag doordrong hem geheel. De ruimte vulde zijn driftig lichaam en riep een diepe weemoed in hem wakker. Het leven was vreemd en verschrikkelijk, maar hij had het lief.

22